donderdag 29 november 2007

ARNO, wunderbar!

Woensdagavond met Sebastian, mijn medebewoner, Eva (een Franse Duitse vriendin van Sebastian) en haar vriend naar Arno geweest. Ja toch wel, Arno Hintjes. Hij trad hier op in de ‘Kulturbrauerei’ naar aanleiding van Francophonic Festival. Eerder deze week was ook Vive la Fête hier. www.francophonic-festival.de
’t Was een fantastisch optreden. We stonden zowaar op de eerste rij! Er was dan ook maar amper 100 man aanwezig, maar dan wel 100 rasechte fans (De helft was dan ook nog eens Belg of Fransman. Eindelijk mijn eerste Belgen ontmoet in Berlijn!). De sfeer zat er dik in. Arno had voor de gelegenheid zijn beste Duits boven gehaald: hilarisch!



Deze morgen was wat minder… om 5h45 deed het vreselijk pijn om uit mijn warme bed te komen (strompelen eigenlijk, maar gelukkig is onze badkamer zo ingericht dat je meteen wakker bent...) en de vrieslucht in te gaan richting Oostblok.



Echt, ik denk dat ik toch niet voor het ziekenhuis gemaakt ben. Toch zeker niet voor die ‘Baustelle’ Friedrichshain. Ik moet daar dringend eens foto’s maken… Het stinkt daar, en dat niet enkel naar ‘ziekenhuis’, maar naar kokende aardappelen (en dat ’s morgens om 6h30) en leegstaande gebouwen…

maandag 26 november 2007

Halfweg...

Dit weekend weer Belgen op bezoek gehad, nl. mijn zus en haar vriend. ’t Werd dan ook weer een druk weekend (met weeral geen tijd voor casussen…)! En ‘k was nog niet helemaal bekomen van mijn dienst-opera-Erasmusparty … Zondag dan eindelijk Berlijns momenteel bekendste inwoner en hype gaan bezoeken: ja inderdaad KNUT!

De zoo van Berlijn is de oudste van Duitsland, 35ha groot en bezit 15.000 dieren (1500 soorten). Tot de bekendste inwoners behoren naast Knut, de olifanten, de reuzenpanda Bao Bao die ze van China cadeau kreeg en de apen.


Knut ziet er helemaal niet meer zo schattig, wit en lief uit, maar weet verdomd goed hoe de mensen hun hart te veroveren! Die arme drommel zit helemaal afgezonderd en moet zijn dagen zien te vullen met een domme hondenbal.



Later was er ook wat tijd voor cultuur: het Joods museum. Dit gebouw in zigzag vorm is van de Amerikaanse (Joodse) architect Daniel Libeskind. Op de begane grond kruisen twee wegen elkaar.
Ze symboliseren de weg naar de ballingschap en de weg naar de gaskamers. De eerste gang leid taan de Tuin van de Ballingschap, een klein binnenplaats waar betonnen pijlers, allemaal even groot en op gelijke afstand van elkaar op een scheef vlak staan. De tweede voert naar het niets van de Holocaust, een heel hoge, lege zaal met in het bovenste gedeelte een smalle spleet die licht doorlaat maar zonder dat daardoor hemel te zien is…
Door het gebouw kronkelt een derde weg. Dit is de route waarlangs diverse exposities over de joodse geschiedenis en de joodse kunst. Lege zalen symboliseren dat deel van de joodse cultuur dat voor altijd verloren is gegaan. Een heel bijzonder museum: goed voor uren museumplezier!


Vandaag begon mijn stage gynaecologie in Klinikum Friedrichshain. Deze morgen vroeg (men begint daar om 6h45) stond ik daar in de ijskoude voor dit ziekenhuis. Heel mooi modern gebouw, althans de eerste 5 stations. Hoe verder ik ging, hoe meer ik me in het Oostblok waande. Echte vooroorlogse gebouwen en Oost-Berlijnse toestanden. En je ziet het natuurlijk al aankomen: Geburtshilfe, Kreisraum en Gynäkologie liggen in het verste gebouw… Deze avond ben ik dan ook in doolhof van kale, betonnen gangen verloren gelopen. Overal heb je codes nodig, en ja, als je die niet weet, dan zit je opgesloten in het trappencomplex… Meer dan 10 minuten heb ik daar moeten wachten tot toevallig iemand op deze trouwens totaal lege, verlaten gang voorbij kwam en de deur kon openen. Vanaf morgen ben ik dus verplicht de Oostblokliften te nemen; als dat maar goed komt. Maar ’t zijn heel vriendelijke artsen, assistenten en vroedvrouwen. En ‘k ben de enige stagiair, dus ze hebben veel tijd voor me en ‘k mag redelijk veel doen. Momenteel is het zo ingedeeld dat ik anderhalve week in de kraamkliniek/verloskamer sta en daarna anderhalve week op de gynaecologische afdeling.

Deze avond was ik op de terugweg (mijn dagelijkse trein-tram-busdag) aan heb bedenken dat ik halfweg mijn stage in Berlijn ben… ’t Is met gemengde gevoelens: enerzijds ben ik het hier nu gewoon, begint de taal te vlotten en kan ik al zonder plan buiten komen en ik heb nog MAAR 6 weken meer om hier alles verder te ontdekken. Anderzijds verlang ik ook om terug in België te zijn, al was het maar voor de eenvoud van de stages in het Nederlands en natuurlijk om iedereen terug te zien (al is het dan maar kort op de o zo leuke terugkomdagen….)!