Der Schluß der Chirurgie

Gisteren samen met nog 7 Erasmusstudenten naar de opera geweest: ‘Die Verurteilung des Lukullus’ van Bertol Brecht in een uitvoering van Paul Dessau. ‘k Heb wel de helft van wat gezongen en verteld werd niet begrepen, maar het was prachtig. Fantastisch decor en schitterende kostuums, echt een subliem stuk. En dat alles in de Komischer Oper aan Unter ter Linden, één van de drie toonaangevende theatergezelschappen in Berlijn. Achter deze moderne gevel schuilt één van de mooiste (Weense neobarokke) interieurs van Berlijn. ‘t Was een idee van het laatste moment…





Later op de avond stond de ‘maandelijkse Berlijnse internationale Erasmusparty‘ op het programma. Dit keer op een schitterende locatie, maar veel te klein! Fuiven zoals je ze in Gent niet meer vindt: goed foute muziek en eighties! Maar enorm slecht voor je Duits… Belgen heb ik er wederom niet getroffen.



En dit alles na (mijn laatste) Langdienst. ’t Was een lange, maar al bij al rustige nacht. Gelukkig, want ook deze week geen enkel vrij bed in Virchow… En dat heb ik dan ook zelf mogen ondervinden toen ik om 5h op zoek ging naar een bed. Een vrije Artzenzimmer was er op dit ochtendlijke uur niet meer te vinden, een reservebed daarentegen in de verbandskamer wel. En daarmee heb ik dan ook meteen mijn stage chirurgie afgesloten. ’t Was een fantastische tijd! En te denken dat dit de stage was waar ik het meest tegen opzag… ‘k Heb er veel gezien en geleerd. Elke operatie, hoe kort of lang ook, was telkens weer een verrassing. Je wist steeds wanneer je er in ging, nooit wanneer je er uit kwam. De setting van een banale laparascopische ingreep, verandert plots in een bloedserieuse (letterlijk en figuurlijk :-)) operatie wanneer blijkt dat het om een carcinoom gaat. De grote chef, professor Neuhaus, wordt er bij gehaald. Iedereen doet vlug een schietgebedje en beklaagt zich enorm dat hij daar staat. Een heel intelligent mens, soms aangenaam, maar in het OK niet te genieten. Dat zal menig assistent, stagiair en operatieverpleegkundige samen met mij beamen. Niks kan je voor deze mens goed doen: als hij kon dan hield hij zelf de haken open, terwijl hij ligaturen legt en daarbij ook nog eens liefst zelf zuigt… In het beste geval kwam professor Weidemann, het best te vergelijken met die oude wijze uit Ford Boyard. Heel aardige man, maar de hel voor de ‘niet zo goed sprekende Duitse medemens’ (mezelf dus). "Uhum, jaja, so, jaa, dkqjdfkqjsdkjq, jaja, das ist dkfjqkldjqlkfj, vena dqjfkdqj, ligatur PDS 3.0, dmqlkdjks, uhum, jaja…" Als niemand antwoordde, dan had hij het beslist tegen jou. Maar zoals gezegd, een heel aardige man, waarvan een stagiair heel veel kan leren (tenminste als je kan ontcijferen wat hij je net expliceerde). Pas helemaal hortig werd het als Oberartz Schumacher het OK binnenkwam. Nadat de grote beslissingen genomen waren, kon je je verwachten aan een paar uur scheve moppen, vrouwenverhalen en voetbal… ‘k heb er heel veel leute gemaakt (en veel over voetbal en de Bundesliga geleerd)… Maar hoe spannend en fantastisch ook, op chirurgie zullen ze me niet houden, wat ze ook proberen. Maandag op naar gynaecologie voor 3 weken. ‘Gun’, zoals ze hier zeggen.

nog 2...

Deze morgen om 5h45 beslist me nog eens om te draaien en een dagje vrij te nemen… 4 uur later scheen de zon uitnodigend in mijn kamer en werd het toch eens tijd om uit mijn bed te komen. En te bedenken dat ik normaal ergens in een operatie zou staan.
Een klein uurtje later zat ik al in de metro richting het vroegere Oost Berlijn, nu Friedrichshain. Eerste halte: East Side Gallery, een nog authentiek stukje (1km lang) muur dat in 1990 door 120 graffitikunstenaars beschilderd werd met de deling van Berlijn en de hervonden eenheid als thema. Jammer genoeg verkeert het in zeer slechte staat, maar het geeft toch de absurditeit van de Muur midden in Berlijn weer.




Via de Oberbaumbrücke wandelt men heel eenvoudig van Oost naar West, het was ooit anders Deze neogotische brug over de Spree dateert uit de 20ste eeuw en is de beroemdste brug van Berlijn. Ze heeft 2 niveaus en in één er van loopt de metro.



De Karl-Marx-Allee (ooit de Stalinallee), is de weg naar het oosten die doorgaat naar Polen en Moskou. Deze 90 meter brede Allee met aan weerskanten enorme, zuiver symmetrische flats is indrukwekkend!



Friedrichshain is door de betaalbare huren en unieke sfeer echt een buurt van jongeren, kunstenaars, designers en bars. En dat is er aan te zien: oneindige shoppingsmogelijkheden, designwinkels (Berlinomat: 125 Berlijnse stilisten en designers onder 1 dak in een fantastische ruimte van 300m²) en restaurantjes.
En ja, ook in Berlijn doet de Kerstsfeer volop zijn intrede (itt Sint-Niklaas): overal kerstmarkt, kerstbomen, lichtjes, glitter en kitsch, tot zelfs een skipiste op de Potsdammer Platz. Foto’s volgen zeker! Ik moet eerst nog uitzoeken waar ik de grootste kerstboom kan vinden… (Barbara, kwestie van Porto te overtreffen, wie weet…)
Maar eerst nog mijn 2 laatste dagjes chirurgie...

Belgen in Berlijn

Dit weekend kwam mijn eerste Belgisch bezoek: mijn neef Klaas en zijn vrouw Sofie. Terwijl ik hen vrijdag op verkenning stuurde, moest ik nog wat bekomen van mijn nachtdienst… En wat voor een nacht! Het zag er naar uit een rustige donderdagavond te worden (afgezien van de patiënten op ‘Rettungstelle’ met verdacht op appendix/galblaas/maagperforatie die dan allemaal niks blijken te hebben). Het moest ook wel, want op de chirurgische afdeling was geen enkel bed meer vrij, dus konden er ook geen patiënten opgenomen worden. En Virchow bleek niet het enige ziekenhuis met dat probleem donderdagavond: gemiddeld 10 ziekenhuizen afbellen om een bed te vinden (en anesthesisten/chirurgen)… Gezien de ‘relatieve’ rust, was er tijd voor een nefrectomie bij een patiënt op de intensive care. Ondertussen was onze afhaalchinees aangekomen, vergezeld van één of andere ‘Duitse Jerry Springer’ op ZDF. Hilarisch… Tot er een acute bloeding van station 41 dringend moest geopereerd worden. Ik had al voorzorgen genomen en mijn sokken boven gelaten voor ik weer in een plas bloed kwam te staan zoals vorige week. Toen we in het OK kwamen, waren de anesthesisten de patiënt al aan het reanimeren. Tijdens de operatie zijn we 4 keer moeten stoppen om te reanimeren. Al bij al is de operatie een succes geworden, al zullen de volgende uren voor de patiënt heel kritisch zijn.
Om 2h ’s nachts heb ik dan ook nog eens kennis gemaakt met Oost-Berlijnse toestanden. Station 61 had dringend een bloedafname nodig. Geen mens die dit station wist zijn en ik werd daar naar toe gestuurd. Na lang rondvragen, wist een ancien dat dit het nucleaire centrum was. Door het beddentekort, was een patiënt van mijn station daar onder gebracht. Dus door de ijzige kou, zoektocht op de campus naar dit gebouw. Kale betonnen blok, verwarmingsleidingen overal (’t leek wel de kelder van de Ledeganck), patiënten in bedden op de gang… Daar vlug bloed afgenomen en dan maar snel terug. Om 3h30 leek alles wat dringend was, gedaan en konden we ons bed opzoeken. En dan letterlijk zoeken. Door het beddentekort lagen er ook patiënten in de artsenkamers. Dus gewoon een vers bed op de gang zoeken en een bibliotheek of artsenkabinet binnenrollen en ‘eventjes’ slapen want om 5h moesten we weer paraat zijn voor een niertransplantatie (en om 6h ging er ook een levertransplantatie van start). 5 uur later was deze nier getransplanteerd en kon ik eindelijk naar huis (hoewel, met de treinstaking hier was dat toch een helse tocht…). ’s Avonds kwamen mijn 2 Belgische gasten mijn woning inspecteren en dan kon ik eindelijk eens mijn bed in.

Zaterdagavond ben ik dan met mijn 2 gasten de Berlijnse gastronomie gaan verkennen (hoewel, de ‘Leber Berliner Art’ en Bierwürsten mit sauerkraut hebben we maar gelaten voor wat het was, de Berliner Pilsner daarentegen…). Al was het voor hen meer bekomen van een dag citytrippen (en even de pijn van pijnlijke voeten en blaren vergeten)…

Zondag hebben we dan samen onze toch door Berlijn verder gezet: Tiergarten, de Zoo (jammer genoeg was er geen tijd om Knut even goeiedag te zeggen)

Checkpoint Charlie

Potsdammer Platz met het Sony Center en DaimlerChrysler Quartier

Koude en wind hebben we doorstaan om de Brandenburger Tor ‘by night’ te zien (gelukkig begint de nacht hier al om 16h30...)

Morgen zetten zij hun trip nog een dagje verder terwijl ik me weer richting chirurgie begeef voor een laatste weekje.