Bürokratie teil drei (Definitief Schluss!)

Woensdagmiddg terug in Berlijn aangekomen en ik zag iets wat ik nog nooit gezien had: Berlijn sliep! Alles dicht, alles donker. De laatste kerstmarkten waren aan de uitverkoop begonnen en her en der werden al stalletjes afgebroken.
Deze morgen nog maar eens naar het Erasmusbureau... Alle aanwezigheidsattesten gaan afgeven in ruil voor een ´Transcript of Records`, een blaadje waarmee ik in Gent kan bewijzen dat ik hier niet (alleen) op reis was. Dat ging dus open om 9h30 en om lange wachttijden te vermijden kampeerde ik al om 9h20 voor de (eerst nog gesloten) deur. Maar niemand aanwezig, ´k had het kunnen weten met heel dat kerstgedoe hier. ´k Had nochtans speciaal gemaild en ze hadden me verzekerd dat Frau Centorni aanwezig zou zijn. Gelukkig kwam 5 voor 10 een medewerker binnengewandeld die zich ook wat verwonderde over de lege bureau´s. Enfin, daar nog tot 11h15 geweest vooraleer alles in orde was. Naja, in orde? Dat zullen we wel zien als ik het fameuze blaadje in mijn brievenbus krijg...Ondertussen dus veel te laat om nog te gaan ´werken´, dus maar een namiddagje shoppen; de solden zijn hier al deels begonnen of beter gezegd: sperperiodes kennen ze hier niet...
En dan morgen terug naar de pediatrie... Mijn afwezigheid zal daar waarschijnlijk niet opgevallen zijn. ´t lijkt eeuwen geleden nog in het ziekenhuis geweest te zijn.
Dit weekend ook mijn laatste weekend in Berlijn. ´t Zal een eenzaam weekend worden. Basti en Dinah gaan op weekend (tot 2 januari) en alle Eramusbekenden zijn tijdens de kerstvakantie naar huis thuisland vertrokken en komen pas 5 of 6 januari terug, als ik dus vertrek. De meeste ga ik dus niet meer terugzien (alvast niet in Berlijn)...

Kerstkalkoen en kerstbûchen!

Terug in België, voor even toch. Zaterdagmorgen heeeel vroeg het vliegtuig op en 4h later al een blitzbezoek aan Brugge met Veerle, Sophie en Sofie. Voor kerstmarkten hadden we geen tijd (en dat vond ik helemaal niet erg...de kerstsfeer in Brugge is dan ook maar een honderste van deze in Berlijn); het enige wat ons interesseerde was het wel en wee van de stagiair in binnen- en buitenland! En dan met die veel te zware koffer ("Frau Tilleman, nächste mal ein bisschen weniger mitnehmen!" "Ich bin Student und ich war hier vor ein Famulatur, deswegen..." "Alles klar" - knipoog en ik kon zonder overgewichtskosten het vliegtuig op! Leve Tempelhof!) richting Koekelare...doodmoe!

Deze week is dan ook nog heel zwaar geweest. Vanaf woensdag was het gedaan met kijken op pediatrie. Wegens de onderbezetting van artsen, had ik mijn 'eigen' patiënten die ik in de ochtendvisite moest 'bekijken/onderzoeken' en 's middags briefen aan de chefärztin. Bloed prikken, consulten aanvragen, brieven schrijven... en overuren maken. Woensdag dan ook afscheid genomen van Erasmusstudenten die in de kerstvakantie naar huis gaan en die als ik in januari vertrek nog niet terug zijn... En vrijdag 'belgisch kerstfeestje' (met kalkoen en kerstbûche) in mijn WG. Vrijdag is ook Dinah (de vriendin van Sebastian) terug gekomen van haar stage in Londen.

't Was heel gezellig, maar vooral veel te laat. Om 3h kon ik eindelijk richting bed, maar constateerde ik dat mijn valies eigenlijk maar half gemaakt was en dat ik om 4h30 mijn metro richting vliegveld moest hebben, dus van slapen is eigenlijk niks meer gekomen. En mijn pogingen op de harde vooroorlogse stoeltjes op Tempelhof, mijn poging in de ijskoude Avro van SNBrussels (waar ik tijdens mijn 1 uur 15 minuten durende vlucht 3 maal gestoord werd door hostessen met eten, met taxfree brol en een piloot die me er aan herinnerde dat het 8h was in Brussel, heldere lucht en -6°C - wat kon mij dat schelen, 'k ben verdorie in de sneeuw vertrokken) en mijn laatste poging op een overvolle trein 'Christmas Shopping toeristen' vielen wat tegen. Ondertussen had ik in Leuven voor het glazen huis al zo veel koffie (voor 'Music For Live') gedronken ('t ja, 't zou België niet zijn als mijn trein geen 20 minuten vertraging had) dat ik zo stilaan begon te ontwaken toen ik in Brugge aankwam.

En dan woensdagmorgen terug het vliegtuig op en dan nog mijn laatste dagjes pediatrie (en Berlijn) in SANKT Joseph!

Heilige Pädiatrie

Maandag gestart in Sankt-Joseph op de dienst pediatrie. Een grote dienst trouwens: een neonatologie, een intensief station, een dienst-3 jaar (waar ik de eerste week niet mag komen, omdat ik volgens hen direct ziek zou worden; het wemelt daar van de rota's en de RSV's... ) en een dienst 3-18 jaar (daar mag ik eerst wat 'weerstand' opdoen) en een ambulante dienst met eerst hulp ('t spoed voor kinderen) en consultaties. En qua inrichting duidelijk west-Berlijns! Voor de rest is het er een en al chaos: onderbezetting van artsen en verplegend personeel. Als stagiair moet je dus maar zien je plan te trekken. Op mijn dienst is niks spannends te beleven: de helft heeft buikpijn, diarree of obstipatie en de andere helft zijn niet zieke kinderen met mondige ouders die eisen dat hun kind daar blijft en dit en dit onderzoek ondergaat... Daarenboven is 75% Turks; heel verveldend want daarvan kan de helft geen Duits, zelfs die kleine kinderen niet die hier opgegroeid zijn. Gelukkig zijn er ook Turkse verpleegsters die dan kunnen tolken.

Voor de rest is het een superkatholiek oord. Glas in lood ramen, kapellen, beelden en overal kruisbeelden (ze hangen niet gewoon met een haakje aan de muur, maar zijn werkelijk ingemetseld). Maakte ik dan natuurlijk de fout van mijn leven door te vragen of dit Protestants ziekenhuis was (Berlijn is voor het grootste deel Protestants), daar ging mijn reputatie. 'k Ben dan ook al vriendelijk 'eingeladen' voor de dienst van vrijdag, het gebed van woensdagmiddag, kerstliederen zingen met zuster Bernadette en kerstverhalen met broeder Irchinovic. Help, wat wordt dat dan volgende week??? Gelukkig bevind ik me van zaterdag 22-12 tem woensdagmorgen in België.

Dit weekend was ik met Erasmusstudenten op 'een' kerstmarkt, ja waar anders... We wilden eigenlijk naar een authentieke kerstmarkt een beetje buiten Berlijn, maar dat bleek anderhalf uur bus, dus zijn we maar Spandau gefahren. Dit is nog net te bereiken met de metro. 't Was een heel mooie kerstmarkt met lekkere glühwein, wat minder kitsch, maar des te meer toeristen. Dit zal dan ook definitief mijn laatste kerstmarkt zijn. Nu heb ik het echt wel gezien.

Deze week was het rustig. Dit weekend waren mijn ouders op bezoek, dus wat aan cultuur (Pergamonmuseum, Reichstag…) en sightseeing (Unter Ter Linden by night) gedaan.

En natuurlijk kon een bezoek aan de kerstmarkt(en) niet ontbreken. Je kon er letterlijk op de koppen lopen. Ik kan zo stilaan geen kerstmarkten meer zien (maar dat is hier een beetje moeilijk, want vanaf je hier je kop buiten steekt, zit je wel altijd ergens midden in een kerstmarkt…). En het ergste van al: voor de kerstmarkt op de Gendarmenmarkt durven ze dan nog entré vragen ook. Dan hoop je daar wat anders te zien, maar nee, weer Glühwein, worst, mutsen, beertjes, stenen, made in Taiwan stuff, Glühwein, worst, beertjes, Sauerkraut en Rot kohl, worst, Glühwein, mutsen…, maar dan alles wat 'deftiger'.

Echter 1 uitzondering: De Arkaden op de Potsdammer Platz. Dit is (terecht) uitgeroepen tot mooiste shoppingcentrum van Berlijn! Een miniatuurtrein rijdt er constant heen en weer in de met meer dan 1.000.000 lichtjes versierde ruimte. Verder is er ook een lego-duplo kerstmarkt...

En deze week moest er ‘leider wieder gearbeitet’ worden in de DDR. Naja, leider, da’s wat overdreven. Behalve het vroege uur, valt het (soms) wel mee.

Woensdagavond zijn we met een paar Erasmusstudenten naar de ‘Weinerei’ geweest. Een typisch Berlijns concept: je betaalt 1 euro inkom en dan krijg je een bord, bestek en een glas. Je drinkt de hele avond wijn (rood-wit-rosé uit Frankrijk-Italië-Duitsland-Spanje-California-Zuid-Afrika…) en eet wat de pot schaft. Achteraan staan een paar grote ‘kasserollen’ met het ‘Tagesmenu’ erin. Woensdag was dat dus rode kool met varkensgebraad en noedels, op en top Duits, maar overheerlijk. Voorts vloeide er rijkelijk wijn tot in de late uurtjes. Bij het verlaten van de zaak, doe je dan een (vrije) bijdrage in de pot aan de uitgang al naargelang je een goede of slechte avond had. En dat heb ik donderdagmorgen geweten…

Donderdagavond hadden we wat vrienden van Basti op bezoek. En deze tijd van het jaar kan dat natuurlijk niet zonder Glühwein. En dan liefst ook veel glühwein. ‘k Had het nog zo gedacht vooraf: ‘van die brol van de Lidl krijg je koppijn’ en dat het ik dan vrijdagmorgen geweten. Best dat het dus weekend is.
Gisteren was ook mijn laatste dag op gynaecologie. Nog zo’n week als deze zou er echt te veel aan zijn geweest. Vele artsen namen nog snel hun overuren en dagjes van 2007 op, melden zich ziek wegens zieke kinderen of waren op congres en aan die 2 nieuwe assistenten (ze weten maar even veel of minder dan wij stagiairs) had ik ook niks. Daarbij heeft Friedrichshain geen polikliniek, enkel stationaire patiënten, die behoorlijk saai zijn. Na de ochtendvisite is er dan ook niet zo veel meer te doen, behalve de opnames voor de operaties van de volgende dag. Maar als stagiair mag je dan ook niet veel meer doen dan de anamnese en het algemeen onderzoek. Voor het gynaecologisch onderzoek komt er steeds een vakarts en dan wordt je mooi aan de kant gezet (en kan je achteraf de boel opkuisen). Dus kon je er maar beter voor zorgen dat je rond 11h het OK in ging (tenzij je liever aan een pc gezet werd om dossiers bij te werken, labo’s af te drukken en histologieën in brieven de kopiëren). Maar ik had al snel door dat daar ongeveer elke dag hetzelfde programma loopt: vaginale hysterectomieën en curettages wegens postmenopauzale bloedingen of miskramen.

Hoogtepunten van de dag:
1. Deze morgen werd ik om 10h10 bij chefarzt, prof. dr. med. Mendling, verwacht. Totaal onverwacht, te meer omdat ik vorige week al bij prof. Reichert, afdelingshoofd, op de koffie was. Letterlijk dan. Ik heb daar een uur, met een slechte nescaffé, naar zijn 'leven' geluisterd. Meer dan 20 jaar carrière, de weg naar het profschap, zijn managerscapaciteiten, zijn ondezoek naar diabetis, zijn schilderpassie (heb daar 5' naar een presentatie moeten kijken van zijn schilderijen)... Blijkbaar onderhoudt prof Reichert zich met alle stagairs over de studiekeuze na de opleiding omdat hij dat een 'gat in de opleiding' vindt. Dus acht hij zich zelf verantwoordelijk om dit hiaat op te vullen. En dan vandaag bij prof. Mendling op bezoek. "Ah Belgien...Krisenzeiten (ja daar gaan we weer...)! Brugge, schöne Stadt! ah prof Temmerman..." Al snel kwam zijn boek over 'vaginose' boven en een hele uiteenzetting over bacteriën, screening... Tot slot werd ik ook nog aan een 'Prüfung' onderworpen... Een mondeling in examen in Duits. Vreselijke 15 minuten over myomen, placenta praevia, chlamydia... Een 'vogelmelodie' kondigde aan dat het 11h was. Er hangt in zijn bureau een klok en elk uur piept een andere vogel, dus ja volgende vraag: 'Welke vogel heb je daarjuist gehoord?' Ik kon nog net mijn lach inhouden en 'Keine Anung' er uit persen. En daar gingen we weer voor 5 minuten over het feit dat studenten geen cultuur meer hebben, alleen de kleinste details van de cursus onthouden, de hoofdzaken niet kennen... Tot slot deelde hij mij doodleuk mee dat dit geen 'examen' was, maar gewoon eens wou weten hoe het 'niveau' in België is... Zat ik daar te zweten. 'k Hoop dat ik de eer van België wat hoog gehouden heb. Een compliment voor mijn Duits kon er in ieder geval van af.
2. Vandaag nog eens met de mond vol tanden gestaan toen een kinderarts me vroeg, nadat ik me voorgesteld had als uitwisselingsstudent uit België, of naar Duitsland gedeporteerd was of dat ik hier vrijwillig was. Naja, Duitse humor zeker. Die typ was dan ook al wat van oude...
3. Deze avond 'ins Friseur' geweest, juist ja de kapper. Niet eenvoudig in het Duits moet ik zeggen. Na mijn mededeling 'Ganz Kurtz' kwam ze daar met een tondeuze af.... Angstzweet en nog net op tijd kunnen uitbrengen dat ik dat 'Gerät' niet wou en dat een 'Schere' volstond.

Sper de kerst!

Je kan hier niet meer buiten komen of je ziet kerstmarkten, lichtjes, stalletjes, kerstbomen, lebkuchen en vooral veel kitsch! De eerste adventszondag is hier dan ook letterlijk en figuurlijk heilig! Reeds vorige week maandag openden de kerstmarkten en 't ziet er naar uit dat sinterklaas hier ongemerkt voorbij zal gaan (zefls de chocolademannekes voor 'Nikolaus' hebben de vorm van een kerstman...)

Dit weekend heb ik me weer eens aan cultuur gewaagd: 'Liebe en Karole' van Schiller. Dit keer was het doel meer dan de helft begrijpen... maar dat was dan buiten het feit gerekend dat dit stuk in oud-Duits werd gespeeld... nu ja, 't was mooi en we hebben het verhaal wel begrepen. Morgen dan maar eens proberen met een film (alle films worden hier Duits oversproken).

Voor de rest was er natuurlijk weer een erasmusbijeenkomst en het verjaardagsfeest van Sebastian (mijn medebewoner die vandaag jarig is) zondagavond. Dat is natuurlijk veel te laat geworden waardoor het bijna de moeite niet meer was nog te gaan slapen.


Vandaag ben ik gewisseld naar gynaecologie. Ik kon die DDR-toestanden niet langer meer aan! De gynaecologie is al verhuisd naar het nieuwe complex, waar ook binnen enkele maanden het verloskwartier geopend wordt (dan hebben de patiënten eindelijk verwarming die deftig werkt en een toilet op de kamer)

En dan hier de beloofde foto's van 'Vivantes Klinikum in Friedrichshain' (de kwaliteit van de foto's is niet optimaal, ze werden dan ook 'undercover' genomen)

Ingang ziekenhuis:


De receptie (voorzien van de nodige kitsch-demodé kerstversiering...):


Het begin van de gang (met die 5 nieuwe stations)...


Het vervolg van de gang (let vooral op die combinatie geel-roze en de 'sfeerverlichting'):


De afdeling 'Geburtshilfe' (behoeft geen commentaar zeker):


Een van de betere gangen van de 'Geburtshilfe':


Verdere foto's van het verloskwartier konden niet gemaakt worden daar ik daar toch nog wel 2 weken stage moet lopen...
Naja 'Viva Vivantes'!

ARNO, wunderbar!

Woensdagavond met Sebastian, mijn medebewoner, Eva (een Franse Duitse vriendin van Sebastian) en haar vriend naar Arno geweest. Ja toch wel, Arno Hintjes. Hij trad hier op in de ‘Kulturbrauerei’ naar aanleiding van Francophonic Festival. Eerder deze week was ook Vive la Fête hier. www.francophonic-festival.de
’t Was een fantastisch optreden. We stonden zowaar op de eerste rij! Er was dan ook maar amper 100 man aanwezig, maar dan wel 100 rasechte fans (De helft was dan ook nog eens Belg of Fransman. Eindelijk mijn eerste Belgen ontmoet in Berlijn!). De sfeer zat er dik in. Arno had voor de gelegenheid zijn beste Duits boven gehaald: hilarisch!



Deze morgen was wat minder… om 5h45 deed het vreselijk pijn om uit mijn warme bed te komen (strompelen eigenlijk, maar gelukkig is onze badkamer zo ingericht dat je meteen wakker bent...) en de vrieslucht in te gaan richting Oostblok.



Echt, ik denk dat ik toch niet voor het ziekenhuis gemaakt ben. Toch zeker niet voor die ‘Baustelle’ Friedrichshain. Ik moet daar dringend eens foto’s maken… Het stinkt daar, en dat niet enkel naar ‘ziekenhuis’, maar naar kokende aardappelen (en dat ’s morgens om 6h30) en leegstaande gebouwen…

Halfweg...

Dit weekend weer Belgen op bezoek gehad, nl. mijn zus en haar vriend. ’t Werd dan ook weer een druk weekend (met weeral geen tijd voor casussen…)! En ‘k was nog niet helemaal bekomen van mijn dienst-opera-Erasmusparty … Zondag dan eindelijk Berlijns momenteel bekendste inwoner en hype gaan bezoeken: ja inderdaad KNUT!

De zoo van Berlijn is de oudste van Duitsland, 35ha groot en bezit 15.000 dieren (1500 soorten). Tot de bekendste inwoners behoren naast Knut, de olifanten, de reuzenpanda Bao Bao die ze van China cadeau kreeg en de apen.

Knut ziet er helemaal niet meer zo schattig, wit en lief uit, maar weet verdomd goed hoe de mensen hun hart te veroveren! Die arme drommel zit helemaal afgezonderd en moet zijn dagen zien te vullen met een domme hondenbal.

Later was er ook wat tijd voor cultuur: het Joods museum. Dit gebouw in zigzag vorm is van de Amerikaanse (Joodse) architect Daniel Libeskind. Op de begane grond kruisen twee wegen elkaar.

(foto's: www.juedisches-museum-berlin.de)

Ze symboliseren de weg naar de ballingschap en de weg naar de gaskamers. De eerste gang leid taan de Tuin van de Ballingschap, een klein binnenplaats waar betonnen pijlers, allemaal even groot en op gelijke afstand van elkaar op een scheef vlak staan. De tweede voert naar het niets van de Holocaust, een heel hoge, lege zaal met in het bovenste gedeelte een smalle spleet die licht doorlaat maar zonder dat daardoor hemel te zien is…

Door het gebouw kronkelt een derde weg. Dit is de route waarlangs diverse exposities over de joodse geschiedenis en de joodse kunst. Lege zalen symboliseren dat deel van de joodse cultuur dat voor altijd verloren is gegaan. Een heel bijzonder museum: goed voor uren museumplezier!

Vandaag begon mijn stage gynaecologie in Klinikum Friedrichshain. Deze morgen vroeg (men begint daar om 6h45) stond ik daar in de ijskoude voor dit ziekenhuis. Heel mooi modern gebouw, althans de eerste 5 stations. Hoe verder ik ging, hoe meer ik me in het Oostblok waande. Echte vooroorlogse gebouwen en Oost-Berlijnse toestanden. En je ziet het natuurlijk al aankomen: Geburtshilfe, Kreisraum en Gynäkologie liggen in het verste gebouw… Deze avond ben ik dan ook in doolhof van kale, betonnen gangen verloren gelopen. Overal heb je codes nodig, en ja, als je die niet weet, dan zit je opgesloten in het trappencomplex… Meer dan 10 minuten heb ik daar moeten wachten tot toevallig iemand op deze trouwens totaal lege, verlaten gang voorbij kwam en de deur kon openen. Vanaf morgen ben ik dus verplicht de Oostblokliften te nemen; als dat maar goed komt. Maar ’t zijn heel vriendelijke artsen, assistenten en vroedvrouwen. En ‘k ben de enige stagiair, dus ze hebben veel tijd voor me en ‘k mag redelijk veel doen. Momenteel is het zo ingedeeld dat ik anderhalve week in de kraamkliniek/verloskamer sta en daarna anderhalve week op de gynaecologische afdeling.

Deze avond was ik op de terugweg (mijn dagelijkse trein-tram-busdag) aan heb bedenken dat ik halfweg mijn stage in Berlijn ben… ’t Is met gemengde gevoelens: enerzijds ben ik het hier nu gewoon, begint de taal te vlotten en kan ik al zonder plan buiten komen en ik heb nog MAAR 6 weken meer om hier alles verder te ontdekken. Anderzijds verlang ik ook om terug in België te zijn, al was het maar voor de eenvoud van de stages in het Nederlands en natuurlijk om iedereen terug te zien (al is het dan maar kort op de o zo leuke terugkomdagen….)!

Der Schluß der Chirurgie

Gisteren samen met nog 7 Erasmusstudenten naar de opera geweest: ‘Die Verurteilung des Lukullus’ van Bertol Brecht in een uitvoering van Paul Dessau. ‘k Heb wel de helft van wat gezongen en verteld werd niet begrepen, maar het was prachtig. Fantastisch decor en schitterende kostuums, echt een subliem stuk. En dat alles in de Komischer Oper aan Unter ter Linden, één van de drie toonaangevende theatergezelschappen in Berlijn. Achter deze moderne gevel schuilt één van de mooiste (Weense neobarokke) interieurs van Berlijn. ‘t Was een idee van het laatste moment…





Later op de avond stond de ‘maandelijkse Berlijnse internationale Erasmusparty‘ op het programma. Dit keer op een schitterende locatie, maar veel te klein! Fuiven zoals je ze in Gent niet meer vindt: goed foute muziek en eighties! Maar enorm slecht voor je Duits… Belgen heb ik er wederom niet getroffen.



En dit alles na (mijn laatste) Langdienst. ’t Was een lange, maar al bij al rustige nacht. Gelukkig, want ook deze week geen enkel vrij bed in Virchow… En dat heb ik dan ook zelf mogen ondervinden toen ik om 5h op zoek ging naar een bed. Een vrije Artzenzimmer was er op dit ochtendlijke uur niet meer te vinden, een reservebed daarentegen in de verbandskamer wel. En daarmee heb ik dan ook meteen mijn stage chirurgie afgesloten. ’t Was een fantastische tijd! En te denken dat dit de stage was waar ik het meest tegen opzag… ‘k Heb er veel gezien en geleerd. Elke operatie, hoe kort of lang ook, was telkens weer een verrassing. Je wist steeds wanneer je er in ging, nooit wanneer je er uit kwam. De setting van een banale laparascopische ingreep, verandert plots in een bloedserieuse (letterlijk en figuurlijk :-)) operatie wanneer blijkt dat het om een carcinoom gaat. De grote chef, professor Neuhaus, wordt er bij gehaald. Iedereen doet vlug een schietgebedje en beklaagt zich enorm dat hij daar staat. Een heel intelligent mens, soms aangenaam, maar in het OK niet te genieten. Dat zal menig assistent, stagiair en operatieverpleegkundige samen met mij beamen. Niks kan je voor deze mens goed doen: als hij kon dan hield hij zelf de haken open, terwijl hij ligaturen legt en daarbij ook nog eens liefst zelf zuigt… In het beste geval kwam professor Weidemann, het best te vergelijken met die oude wijze uit Ford Boyard. Heel aardige man, maar de hel voor de ‘niet zo goed sprekende Duitse medemens’ (mezelf dus). "Uhum, jaja, so, jaa, dkqjdfkqjsdkjq, jaja, das ist dkfjqkldjqlkfj, vena dqjfkdqj, ligatur PDS 3.0, dmqlkdjks, uhum, jaja…" Als niemand antwoordde, dan had hij het beslist tegen jou. Maar zoals gezegd, een heel aardige man, waarvan een stagiair heel veel kan leren (tenminste als je kan ontcijferen wat hij je net expliceerde). Pas helemaal hortig werd het als Oberartz Schumacher het OK binnenkwam. Nadat de grote beslissingen genomen waren, kon je je verwachten aan een paar uur scheve moppen, vrouwenverhalen en voetbal… ‘k heb er heel veel leute gemaakt (en veel over voetbal en de Bundesliga geleerd)… Maar hoe spannend en fantastisch ook, op chirurgie zullen ze me niet houden, wat ze ook proberen. Maandag op naar gynaecologie voor 3 weken. ‘Gun’, zoals ze hier zeggen.

nog 2...

Deze morgen om 5h45 beslist me nog eens om te draaien en een dagje vrij te nemen… 4 uur later scheen de zon uitnodigend in mijn kamer en werd het toch eens tijd om uit mijn bed te komen. En te bedenken dat ik normaal ergens in een operatie zou staan.
Een klein uurtje later zat ik al in de metro richting het vroegere Oost Berlijn, nu Friedrichshain. Eerste halte: East Side Gallery, een nog authentiek stukje (1km lang) muur dat in 1990 door 120 graffitikunstenaars beschilderd werd met de deling van Berlijn en de hervonden eenheid als thema. Jammer genoeg verkeert het in zeer slechte staat, maar het geeft toch de absurditeit van de Muur midden in Berlijn weer.




Via de Oberbaumbrücke wandelt men heel eenvoudig van Oost naar West, het was ooit anders Deze neogotische brug over de Spree dateert uit de 20ste eeuw en is de beroemdste brug van Berlijn. Ze heeft 2 niveaus en in één er van loopt de metro.



De Karl-Marx-Allee (ooit de Stalinallee), is de weg naar het oosten die doorgaat naar Polen en Moskou. Deze 90 meter brede Allee met aan weerskanten enorme, zuiver symmetrische flats is indrukwekkend!



Friedrichshain is door de betaalbare huren en unieke sfeer echt een buurt van jongeren, kunstenaars, designers en bars. En dat is er aan te zien: oneindige shoppingsmogelijkheden, designwinkels (Berlinomat: 125 Berlijnse stilisten en designers onder 1 dak in een fantastische ruimte van 300m²) en restaurantjes.
En ja, ook in Berlijn doet de Kerstsfeer volop zijn intrede (itt Sint-Niklaas): overal kerstmarkt, kerstbomen, lichtjes, glitter en kitsch, tot zelfs een skipiste op de Potsdammer Platz. Foto’s volgen zeker! Ik moet eerst nog uitzoeken waar ik de grootste kerstboom kan vinden… (Barbara, kwestie van Porto te overtreffen, wie weet…)
Maar eerst nog mijn 2 laatste dagjes chirurgie...

Belgen in Berlijn

Dit weekend kwam mijn eerste Belgisch bezoek: mijn neef Klaas en zijn vrouw Sofie. Terwijl ik hen vrijdag op verkenning stuurde, moest ik nog wat bekomen van mijn nachtdienst… En wat voor een nacht! Het zag er naar uit een rustige donderdagavond te worden (afgezien van de patiënten op ‘Rettungstelle’ met verdacht op appendix/galblaas/maagperforatie die dan allemaal niks blijken te hebben). Het moest ook wel, want op de chirurgische afdeling was geen enkel bed meer vrij, dus konden er ook geen patiënten opgenomen worden. En Virchow bleek niet het enige ziekenhuis met dat probleem donderdagavond: gemiddeld 10 ziekenhuizen afbellen om een bed te vinden (en anesthesisten/chirurgen)… Gezien de ‘relatieve’ rust, was er tijd voor een nefrectomie bij een patiënt op de intensive care. Ondertussen was onze afhaalchinees aangekomen, vergezeld van één of andere ‘Duitse Jerry Springer’ op ZDF. Hilarisch… Tot er een acute bloeding van station 41 dringend moest geopereerd worden. Ik had al voorzorgen genomen en mijn sokken boven gelaten voor ik weer in een plas bloed kwam te staan zoals vorige week. Toen we in het OK kwamen, waren de anesthesisten de patiënt al aan het reanimeren. Tijdens de operatie zijn we 4 keer moeten stoppen om te reanimeren. Al bij al is de operatie een succes geworden, al zullen de volgende uren voor de patiënt heel kritisch zijn.
Om 2h ’s nachts heb ik dan ook nog eens kennis gemaakt met Oost-Berlijnse toestanden. Station 61 had dringend een bloedafname nodig. Geen mens die dit station wist zijn en ik werd daar naar toe gestuurd. Na lang rondvragen, wist een ancien dat dit het nucleaire centrum was. Door het beddentekort, was een patiënt van mijn station daar onder gebracht. Dus door de ijzige kou, zoektocht op de campus naar dit gebouw. Kale betonnen blok, verwarmingsleidingen overal (’t leek wel de kelder van de Ledeganck), patiënten in bedden op de gang… Daar vlug bloed afgenomen en dan maar snel terug. Om 3h30 leek alles wat dringend was, gedaan en konden we ons bed opzoeken. En dan letterlijk zoeken. Door het beddentekort lagen er ook patiënten in de artsenkamers. Dus gewoon een vers bed op de gang zoeken en een bibliotheek of artsenkabinet binnenrollen en ‘eventjes’ slapen want om 5h moesten we weer paraat zijn voor een niertransplantatie (en om 6h ging er ook een levertransplantatie van start). 5 uur later was deze nier getransplanteerd en kon ik eindelijk naar huis (hoewel, met de treinstaking hier was dat toch een helse tocht…). ’s Avonds kwamen mijn 2 Belgische gasten mijn woning inspecteren en dan kon ik eindelijk eens mijn bed in.

Zaterdagavond ben ik dan met mijn 2 gasten de Berlijnse gastronomie gaan verkennen (hoewel, de ‘Leber Berliner Art’ en Bierwürsten mit sauerkraut hebben we maar gelaten voor wat het was, de Berliner Pilsner daarentegen…). Al was het voor hen meer bekomen van een dag citytrippen (en even de pijn van pijnlijke voeten en blaren vergeten)…

Zondag hebben we dan samen onze toch door Berlijn verder gezet: Tiergarten, de Zoo (jammer genoeg was er geen tijd om Knut even goeiedag te zeggen)

Checkpoint Charlie

Potsdammer Platz met het Sony Center en DaimlerChrysler Quartier

Koude en wind hebben we doorstaan om de Brandenburger Tor ‘by night’ te zien (gelukkig begint de nacht hier al om 16h30...)

Morgen zetten zij hun trip nog een dagje verder terwijl ik me weer richting chirurgie begeef voor een laatste weekje.